2 jaar geleden zaaide Piet karwij voor ons. Onder de kapucijners. Waarom komen we er dan nu pas mee? Nou, omdat karwij een tweejarige plant is: na het zaaien en ontkiemen, piepen jonge karwijplantjes boven de grond uit om daarna in de winter tot de wortel af te sterven. In het voorjaar groeit uit de wortel opnieuw een plant, maar nu een grote en sterkere versie van 30 tot 60 centimeter hoog, die in mei en juni ook wit-roze schermbloemen, bloemen in trosjes vormt. De reden dat Piet karwij “onder de kapucijners” zaait, is dat karwij een zogeheten “dekvrucht” nodig heeft: een ander gewas dat de tere bloemen beschermt en idealiter is die dekvrucht een peulvrucht omdat deze stikstof in de grond brengt – stikstof is een natuurlijke “bemester.” En dat heeft de karwijplant nodig om de zaadjes mooi vol te laten rijpen tot de kruidige smaakmakers zoals we ze in onder meer (kaas)broodjes kennen.
 
Karwijzaad (ook wel kummel genoemd, naar het Duitse Kümmel) wordt vaak verward met komijn, deels vanwege de grote overeenkomst in smaak en uiterlijk, maar ook doordat de namen in veel talen grote overeenkomst vertonen. Veel (online) woordenboeken vertalen de namen dan ook domweg verkeerd of beide als hetzelfde. In Nederland wordt karwijzaad ook wel ‘wilde komijn’ genoemd. Karwijzaad is licht gebogen, terwijl komijnzaden recht zijn. Door de overeenkomst in smaak (warm, kruidig, anijsachtig) zijn beide kruiden in gerechten als vervanger voor elkaar te gebruiken, maar de smaak van karwij is grofweg dubbel zo sterk als van komijn. Dus even oppassen bij de dosering. Afgezien van de sterkte van de smaak is karwij iets scherper, terwijl komijn wat bitterder is.

Recepten met karwijzaad

Ook lekker: